Platero e mais eu.

Na Tormenta

      Estabamos Platero e máis eu paseando ao lado da praia de Rodeira cando de súpeto salpicounos unha ola moi grande, azul e branca, espumosa como unha nube. O mar estaba moi bravo, Platero non deixaba de moverse como se se acercase unha tormenta e entón  dirixímonos a un sitio seguro.

     Íamos polo paseo ata a alameda cando de súpeto caeu unha arbore que por pouco dálle a Platero. A tormenta cada vez era máis forte e o vento levábase as pertinencias da xente como un vulgar ladrón. De súpeto golpeoume un reloxo de pulseira de ferro e déixame inconsciente.

      Dentro de dous horas ou máis espértome gracias aos golpiños que me daba Platero co seu hocico. A tormenta xa amainara e o sol brillante como unha luz na escuridade volvía a saír Platero e mais eu volviamos a casa para descansar.


                                                                                 Ismael